NECİP FAZIL KISAKÜREK’TEN BİZLERE

Musab Yasir Özen

Üstad’ı kaleme almak eserleri, kişiliği, inancı, edebi ve siyasi hayatı hakkında yazmak düşünceleri bir kalıba sıkıştırmak ve sunmak oldukça zor. Üstelik kelimelerin ustası… Uzun süren kalem ve kağıdın birbirine bakışması ardından vazgeçmek ve akışına bırakmaktı saatleri,

Mekanı cennet olsun….

Kalem erbabı olan kelimeleri bir araya getirdiğinde herkese payına düşeni farklı ölçülerde aldıran Üstad Necip Fazıl’ın “Kaldırımlar” içinde yaşanmışlığı anlatarak başlamıştı. Uzun ve Çileli yolu, görüntüyü kaleme alıyordu. Çoğu zaman nefes alan kelimelerdi her biri, kimi şiir oluyor kimi yazı, kimi okkalı bir cevap halinde sunuyordu her defasında ince çizgileri ile okuyucuyu hayret içinde bırakarak kendinden emin attığı adımlarla yazmayı yaşamakla özleştiren kimi zaman siyasi kimi zaman edebi ve dini yönleriyle bildiği doğrulardan boyun eğerek ilerliyordu. Üstad en çok edebi yönüyle şiirleri ile anılıyor iz bırakan sözleri duvarlara resim oluyordu. “ Saatim işlemiş ben durmuşum, gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum”

Zindandan iki hece diyerek başlayan “ mektuplar “ bir çok kişiye ilham vermiş hislerine tercüman olmuştur. Gecelerin hüzün olduğunu öğrendik. Ne zaman ne mekan tanıdık üstad sayesinde sevgi için. Bir çok eseri tiyatro ve sinema sahne’lerine taşındı. Şiirleri ile bazen sevgiliye bazen gökyüzüne kuşlara sunduk o ince elenen satırları.

Kimi zaman anladık, kimi zaman içinden çıkamadık yine de inandık yoluna sevdasına inandık. Usta şairin ölümü sadece ona inanan sevenleri değil, karşısında duranları dahi hüzünlü bir şaşkınlığa uğrattı. Ve bir üstad ancak bu kadar iz bırakabilirdi giderken bıraktığı o ince düşünülmüş vasiyetiyle, çizgisini değiştirmeden yolundan dönmeden boyun eğmeden çileli hayatı son bulmuştu .

Onu ilk “ Bir adam yaratmak” adlı eseriyle tanımış ve o kadar etkilenmiştim ki ardı arda tiyatroya ve sinema sahnelerini uyarlanmış halini izlemiş hayranlığım artmıştı. Daha sonra şiirleri girdi hayatıma. “ Kaldırımlar” da kaldı aklım her daim, “ peygamber halkası” adlı eseri ile aydınlandım. “ çöle inen nur” ve diğer eserleri ile sırayla tanıştım ve ben üstadı tanımaya çalıştıkça tanımanın dahi uzun bir yol olduğunu öğrendim.

KALDIRIMLAR

               Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında,
               Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
               Yolumun karanlığa karışan noktasında
               Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

               Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık,
               Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
               Bu gece yarısında iki kişi uyanık:
               Biri benim, biri de uzayan kaldırımlar.

               İçimde damla damla bir korku birikiyor,
               Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler.
               Simsiyah camlarını üzerime dikiyor
               Gözleri çıkarılmış bir ama gibi evler.

               Kaldırımlar, ızdırap çekenlerin annesi,
               Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
               Kaldırımlar, duyulur ses kesilince sesi,
               Kaldırımlar, içimde uzayan bir lisandır.

               Bana düşmez can vermek bir kucakta,
               Ben bu kaldırımların istediği çocuğum.
               Aman, sabah olmasın bu karanlık sokakta,
               Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum.

               Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin,
               İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler.
               Tak… tak… ayak sesimi aç köpekler işitsin.
               Yolumun takı olsun zulmetten taş kemerler.

               Ne ışıkta gezeyim, ne göze görüneyim,
               Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları.
               Islak bir yorgan gibi iyice bürüneyim,
               Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

               Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya,
               Alsa bu soğuk taşlar alnımdaki ateşi.
               Dalıp sokaklar kadar esrarlı bir uykuya
               Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi.

Musab Yasir Özen

www.musabyasirozen.com.tr