Tag musab yasir

Fatih… Batı dünyasını, kendi içine karşı bir tez, dışına karşıda bir ( anti tez ) halinde şahlandıran Rönesans hareketine ve yeni çağa eş kurucu muazzam aksiyoniyle Fatih…

Aklın madde ve eşya üzerindeki Kuran’la sabit fetih ve teshir hakkını, Batılı mühendislere top döktürerek abideleştiren, gerçek islami ruhuyla Fatih… Bir gece içinde donanmasını, bir sepet su çiçeği gibi Haliç’e döken engel tanımaz hareket şevkiyle Fatih…

Taarruz gününü soran vezire “bu sırrı külahımın duyacağını bilsem, başımdan çıkarıp, atardım”  cevabı içinde olanca devlet, nizam, tedbir ve sır karakterini heykelleştirici iş dehasiyle Fatih… Doğu dillerinden üç, batı dillerinden de ikisine bildik çıkan, arayıcı, tarayıcı kültürüyle Fatih…

Bir öfke deminde kolunu kestirdiği macar mühendisin, hakkını şeriatla araması üzerine karşılık olarak, kendi kolunun kesilmesi hükmünü basan ulvi mahkemesi ve adaletiyle Fatih…

Doğu dillerinden üç, batı dillerinden de ikisini bildik çıkan arayıcı, tarayıcı, kültürüyle Fatih…

İtalya’lı ressamın fırçasına, insan yüzünde asalet armasının vecdini aşılayan, içi fikir ve humma dolu gözleri, hafif kıvrık burnu, hikmet çizgisi incecik dudakları, hasılı derinliğine ferd ruhunun en zarif nakışlarını pırıldatıcı simasiyle Fatih…

Bu Fatih, yani Fatih, biricik Fatih. Türk tarihinin gerçek Fatihi, islamın nurunu o zamanki Türk topluluğunu billur fenerinde ışıldatma ve bu nuru, bütün saffet, asliyet ve hakikatiyle zıd dünyaya, kapkaranlık Batıya taşıma hamlesinin, insan ve başbuğ şeklinde en büyük idealizm örneğidir. Ve bu gaye, bu mana dışında, ne Fatih, ne fetih, ne idealizm, ne inanç hiçbir şey mevcut değildir. Bu dünya çapında ki gerçeği, ulus hakikatlerin sadece yaldız kısmını görebilen bir şairimiz bile ne derinden sezmiş ve “İstanbul’u Fetheden Yeniçeriye Gazel” isimli şiirle mana yüklemiştir.

Vur Pençe-i Âlî`deki şemşîr aşkına

Gülbang-ı âsmânı tutan pîr aşkına

Ey leşker-i müfettihü`l-ebvâb vur bugün

Feth-i mübîni zâmin o tebşîr aşkına

Vur deyr-i küfrün üstüne rekz-i hilâl içün

Gelmiş bu şehsüvâr-i cihângîr aşkına

Düşsün çelengi Rûm`un, eğilsün ser-i Firenk

Vur Türk`ü gönderen yed-i takdîr aşkına

Son savletinle vur ki açılsın bu sûrlar

Fecr-i hücûm içindeki tekbîr aşkına

Yedi asırlık tarih dilimizle birlikte çağımızın nabzını yakalayan ve ideali aramayla toprağa bağlanma arasındaki berzahta kıvranan insanoğlunun oluş ıstırabını hakikatin hakikatine nisbetle heykelleştiren adam… Büyük Doğu Mimarıdır!!!

İnsanların anlaşabilmesi, “bildirilebilme” ile mümkün… Bu ise, hakikat hükmünün insanlardaki müşterekliğiyle, yani “ben” ile “başkası” arasındaki ortaklık imkanı demektir… Böyle bir hakikat temeli olmasa, lisan olmaz… Dil ve işaretler, insanlar arasında ortak bir “mana” dünyası meydana getiren sembollerdir. 

Ve şu dava:

• “Dil, yerinde hal ifadesi, yerinde sembol, yerinde mevzu, yerinde tefekkür, yerinde düşünce sistemi, yerinde araç, yerinde mahiyet, yerinde hareket vs. manalarda kullanıldığı gibi “diyalektik” manasında da kullanılır…”

İşte bütün bunlar çerçevesinde kapsayıcı dil Büyük Doğu!..

1975’ten başlayarak toplumun genel fikir çerçevesinde “BÜYÜK DOĞU” yu oturtmak mücadelemizin sebebi anlaşılıyor; islam inkılabı burada…

Bunu böylece vasıflandırış nisbetide, Büyük Doğu’nun muradı ve “niçin” buudu halinde İBDA’da… BÜYÜK DOĞU – İBDA, bir ayniyetin iki kanadı halinde şudur;

Eşya v hadiseler karşısında, ruhun tavrına “nasıl” denir… “Nasıl” davası. Eşya ve hadiseler karşısında ruhun “nasıl” tavrına karşı, akıl “niçin”lerle yaklaşır ve FİKİR meydana gelir. Silsile halinde: Fikrin içine işlemiş işletici sıfat ahlaktır, ki kendisinden doğduğu fikri ileriye doğru zuhur ettirir… Büyük Doğu – İBDA çekirdeği hususiyetinin açılışındaki umumiyet ifadesinin teorik dil alanı manasıyla, bu umumiyet içinde hususiyeti billurlaşan şahsiyet ve mevzuların fikir – fiil- sanat edalarının temin ettiği “has ve hususi” teorik dil alanında görülen sembollerin raksını, bu çerçevede “ teorik dil alanı “ bahsinin genel ve özel manasının ortak sembollerinden ortak sembollere varış zeminini işaretleyişini anlıyor musunuz?

Dil olmadan “fert – şahsiyet”, “zamanilik – tarih” sürü yerine “toplum” gibi insanı hayvandan ayırıcı hiçbir oluştan bahsedilemez…

Peygamberler olmasa medeniyet olmazdı; insanlık olmazdı… “İlk dil, ilk emirle vardı; ilk insan, ilk peygamberdi” tezimiz, işi başından itibaren, her oluşu kendine bağlayıcı bir şekilde gösterir. Bu ikazdan sonra, Amerikalı bir dil profesörü olan John Searle’ün karşısında bir konuşturucu olarak göreceğimiz kişinin, mevzunun ehemmiyetini çerçeveleyen ifadelerini verelim ki, deva koklayan fikir çehremizin isabeti de bu vesile ile görülmüş olsun:

• Bertrand Russell bir keresinde, 1920 lere kadar, ki o sırada kırk yaşlarındaydı ve kendisini gerçekten ön plana çıkaran felsefi çalışmaların hemen hepsini ortaya koymuştu, dile şeffaf bir vakıa olarak baktığını, özel olarak dikkat etmeden kullanılabilecek bir aracı olarak gördüğünü söylemişti. Aynı tavrın, yalnız diğer filozoflar için değil, romancı, şair, oyun yazarı gibi şahıslar içinde geçerli olduğunu sanıyorum. Şimdi bir veri olarak aldığımız dilin kullanışı mevzuundaki şuurluk, aslıda bu yüzyılda gelişti ve çağımızın belirgin fikri özelliklerinden biri oldu. Bu gelişme, sadece kelimelerle sathi bir ilgilenme manasına gelmiyor, temel mevzulardaki inançlarıda kapsıyor. Mesela dilin sağladığı mücerret düşünce gücünün, doğrudan içinde bulunmadığımız gerçekliğin bütün yönlerini kavramlaştırmaya ve onunla başa çıkmada, çevremizle ilişki kurmamızda en önemli sebep olduğuna inanılmaya başlandı. Pek çok kişi, bizi hayvanlardan ayıran en önemli özelliğin bu olduğuna inanır. Bundan dolayı, birçoğuna göre dilin öğrenilmesi ile biz kendimiz oluruz. Bu inançların biri bile doğru ise, insanlık açısından da, fert açısından da, dil son zamanlara kadar düşünemeyeceğimiz nisbette temel bir unsur oluyor demektir.

İstanbul’un, Konstantinopolis’in fethini vazifelendiren, müjdeleyen ve bu fethi gerçekleştirecek başbuğ ve askeri “ ne güzel başbuğ! “ ve “ ne güzel asker! “ diye anlatan muazzam hadis…

ALLAH Resulünün, hangi dil ve soydan olursa olsun, bütün İslam birlik ve topluluklarına ana cadde işareti veren bu emirlerini yerine getirmek şerefi, başlıca İslam aksiyonu halinde, bundan beş yüz şu kadar yıl evvel, Türk topluluğuna ve onun başbuğu Fatih Sultan Mehmet Han’a nasip oldu.

Öyle bir emirdir ki bu, Fatih’e gelinceye kadar. Resulullah serverinin, hicaz ve Suriye’den kalkıp İstanbul’a kadar gelen ve gerçek şehitler sıfatıyla kanlı elbiseleri içinde İstanbul surlarının dibine gömülen muazzam sahabelerinden başlayarak, kaç defa tecrübe edilmiş, fakat başarılamamıştı.

Bedir gazası tohumunun, batıyı can evinden toslama yolunda ağacını vermek ve yemişini dermek gibi bir harikayı, bundan 6 asır kadar evvel Türk topluluğu ve onun genç başbuğu yerine getirdi.

Bütün yolların kendisine çıktığı Roma’nın şark bölümü Bizansiyum, gerçekte doğu ve batı düğümünün merkezi bin bir yol ağzı; onun fatihi, Sultan Mehmet’te, Türk cemiyetini, dünü, evvelki günü, bugünü ve yarınıyla saran binbir mananın kavşak noktasıdır. Fatih’ten yola çıkıp nereye varamayız ki?

İlk mana, büyük mana, kurtarıcı mana; Fatihi anlamak için, uçurumun dibinden dağ başına bakarak ve uçurumu göremeyecek değil, dağ başından uçuruma göz atarak ve her an yüksekliğin şartını içimizde gizli tutarak hükme varmak lazımdır. Biz çent zamanından beri, tarihi mefahirimizle pohpohlanırken palasparelere bürünmüş dilencinin, boynuna ölü bir plaka asıp şehzadelik iddia etmesi gibi, ne kendi öz gerçeğini, şu andaki gerçeğini, ne de kaybettiği büyük hakikat mazideki maktul hakikati görebilen, gözlere mil çekici ve ruha zift doldurucu bir halet, bir piskoz içindeyiz. Fatih’i görebilmek için, başımızı abdal abdal havaya kaldırıp, nur saçarak dünyayı devreden füzeye bakmalıyız; bir an o füzenin içinden dünyaya ve kendimize bakmalıyız! Ancak bu şekilde büyük başbuğ ordusunun dümen neferi olabilmek fazileti ve liyakatine ereriz.

• Türk’ün ruh kökünü kurtarmak ve onu yeni zaman ve mekana tatbik etmek idealinin eşliğinde her daim olabilmek, hali.
• Kainattaki her noktanın kıymet hükmüne ve bütün bir dünya muhasebesine sahiplik siarı… Hayatı bütün dallarıyla kuşatıcı, renklendirici, süsleyici bir ( estetik, güzellik sanatı ) dağları taşları devirip sürükleyici ve gaye noktasına sürücü bir ( diyalektik – metodlu düşünme ifadelendirme sanatı ) boş başları mıknatısların demir tozları çektiği gibi toplayıp derleyecek bir ( retorik – örgüleştirme sanatı ) silahların tesir kudretini saha saha bölgeleştirecek bir ( teknik – terbiye ) sanatı
• Aksiyonculuk seciyesi, inanılan ve bağlanılan davanın fert ve cemiyetinin yoğurma şekillendirme cehdi. Ani hamleci ve teşkilatçı enerji.
• Ruhunu islamiyetten alan Türk ve bu Türk’ün Türkçülük davası.
• Ya devlet başa, ya kuzgun leşe… düsturunun temsilcisi
• Öyle bir nesil ki; Hilalimizi yıldızından ayırmak isteyen, ( komünistler, devrimbazlar, batıcılık taslayanlar, Türk’ün ruh kökünden kopanlar, sancağımızı gizli gizli makaslayanlara ) karşı direniş abidesi.
• Öyle bir ideal ki; Sancağımızda hilal islam ve yıldız Türk’tür. Türk bir yıldız şeklinde bu hilalin kıskacı içine girdiği andır ki, yolunu bulmuş, insanlığa mutlak yolu göstermiş ve küçük bir oymak çerçevesinden cihan imparatorluğu sahasına geçiş, sarkış mücadelesi.
• Bize herşeyden evvel, bürüneceğimiz bir ruh, bu ruh etrafında örgütleştireceğimiz bir nizam ve onlara bağlı sistem olarak üç kutuplu eriş ve davranış gerek…

1. RUH
   1. Doğu kaynağından gelip batıya bütün tecrübeleriyle manada zapt ve fethedilmiş olmanın yepyeni terkip ideali… ve her sahada bu ideale şahsiyet ifadesi.
   2. İçinden ve dışından bütün yanlış anlayış ve tahriplere karşı müdafaalı, olanca asliyet ve saffetiye din bağlılığı, vatan şuuru… ve bu bağlılığın topyekün kainata nizam teşkil edici ölçüyü dinde bulmaya kadar giden genişlik ve derinliği…
   3. Köyde, şehirde, sokakta, meydanda, okulda, ailede, işte, dairede, itfaiye edası ile büyük ahlak seferberliği…
2. NİZAM
   1. Bu ruha göre, bütün ‘iyi’ leri getirici ve ‘kötü’ leri süpürücü, bir algoritma bütünlüğü içinde, ( ideolojik ) kanunlar, emirler ve yasaklar tablosu… ve bu emir ve yasaklarda, şiddetle merhametin son haddi; ve insanda nüfuz arttıkça inkıyadı arttırıcı şuur…
   2. Milli irade temsilciliği ocağının duvarında ve cins kafaların alınlarında “ Hakimiyet ALLAH’ındır.” nakşı… ve içtimai nizamı batının ne ( demokratik ) nede ( anti-demokratik ) ne ( kapitalist ) ne ( anti-kapitalist ) rejimlerinde görmeksizin, her tarafın hakkını istiklalli bir dünya görüşünde toplayıcı çifte kanatlı cemiyet muvazenesi…
   3. Asker, memur, köylü, işçi, tüccar, sanatkar, hoca, fikir adamı, bütün sınıflar arasında, hilkat ve keyfiyet baremine göre hak tayini… ve bu hilkat ve keyfiyet ayrımının, insanlık noktasından herkesi aynı güneş altında, namaz safında ve hak kürsüsünde birleştiren mutlak eşitlik ve adalet düsturu…
3. SİSTEM
   1. Zirai, teknolojik, enerji temelli milli ekonomi… Milli bünye içinden geliştirilmesi şartına bağlı sınai hamle… Ferdi mülkiyet esası etrafında, sermaye istismarına mani devlet tedbiri…
   2. Yüzde yüz tam bağımsız Türkiye ve totaliter devlet, belli başlı kıstaslar içinde hizmetçisi gibi hareket eden halk tipi. Ve imamla cemaat, mekteple aile, hakimle mahkum, şununla bu, bununla şu arasında birbirine kenetli dişliler şeklinde aynı ahenk…
   3. İçe doğru, tam 6 asırlık gecikmeyi giderici, gece uykusundan kaldırıcı ve mutlaka mana ve maddede erdirmenin yolunu açıcı, dışar doğruda bütün islam ve doğu alemini kapsayıcı, ona rehber olucu ve batının karşısında doğu eksiğini batıya ekleyerek çıkıcı büyük politika… ve bu politikanın mana ve maddede bir inşa ve tesisi…

Yol budur ve tektir. Ve ikisi o türlü bitişmiş ve birleştirmiştir ki, aynı çizginin şimal ve cenup kutuplarını gösteren ok işaretleri haline gelmiştir.

Bu ölçüler dışında herşey de, her gün biraz daha can nefes ve ümit kaybetmekten ibaret kalmıştır. 

Bizi ancak, yüce Yunus’un tabiriyle zehirli aş kurtarabilir.

Onu yemeye ve yedirmeye kim gelir?